ยู-กตัญญู กับความฝันในการทำบาร์ตลกของคนไทยที่โคตรตั้งใจจริงจัง

ยู-กตัญญู เป็นใคร

เป็นผู้ชายวัย 36 ที่ลดน้ำหนักยากมากช่วงนี้ แล้วแม่งก็หิวตลอดเวลา แล้วก็เพิ่งผ่านช่วง 2 ปีโควิดที่เหี่ยวเฉาเพราะว่าไม่ค่อยได้ออกมาเจอใคร ก็เลยอยากมีชีวิตวัย 36 ย่าง 37 ที่มันกลับมาสนุกอีกครั้ง

ถ้าต้องนิยามตัวเองจากสิ่งที่ทำ เราเป็นใคร

ณ ปัจจุบัน คือเป็นกตัญญูที่ทำสแตนด์อัพคอเมดี้แล้วทำครีเอทีฟเอเจนซีเพื่อหากิน

จุดเริ่มต้นของความหลงใหลในการเล่าเรื่องเกิดขึ้นได้ยังไง

นิสัยส่วนตัวเป็นคนชอบกวนตีนอาจารย์หรือหัวหน้าห้องเสมอ เมื่อไปทำงานที่แรกคือนิตยสารชื่อ happening ก็จะมีงานอีเวนต์ที่ต้องมีพิธีกร เขามองว่าเราน่าจะพูดได้ เลยได้ลองทำ ก็เห็นเค้าลางตัวเองประมาณหนึ่งว่ามีคนเอ็นจอยกับเรา ก็เอาความกวนตีนที่ใช้กับหัวหน้า ใช้กับอาจารย์ เปลี่ยนมาใช้กับงาน

หลังจากนั้นเลยมีงานพิธีกรอีเวนต์เข้ามาเรื่อยๆ จนมีอยู่ครั้งหนึ่ง เป็นงาน Lecture Show ของ a day ตอนนั้นก็จะมีนักเขียนมาทอล์คโชว์ ช่วงระหว่างนั้นในงาน ทีมงานบอกว่า “ยูมีเวลาเหลืออีกประมาณ 45 นาที ทำอะไรสักหน่อยไหม” ตอนนั้นอยู่ๆ เราก็คิดว่า งั้นเราก็ทำทอล์คโชว์แล้วกัน จำได้ว่าตอนนั้นเราเป็นฟรีแลนซ์ ไม่ได้ทำงานประจำที่ไหน ก็เลยตั้งชื่อโชว์ว่า ‘ชีวิตฟรีแลนซ์’ อะไรประมาณนี้ แล้วพอเล่นโชว์จบ อยู่ๆ เราก็รู้สึกว่า ที่ทำไปเนี่ย รูปแบบมันคือ ‘สแตนด์อัพคอเมดี้’

ผมชอบเอาตัวเองไปเทียบเท่ๆ กับ (ฮารูกิ) มูราคามิ คือวันนึงมูราคามิเขาไปดูเบสบอลแล้วจู่ๆ ก็แบบ เฮ้ย! กูควรจะเขียนหนังสือ ทั้งๆ ที่ทำบาร์แจ๊สมาตลอด ผมก็เหมือนกัน เฮ้ย! กูควรทำสแตนด์อัพคอเมดี้ แล้วเย็นวันนั้นเราก็ตรงไปร้านกาแฟ ชวนเพื่อนชื่อแซมมาร่างบทสแตนด์อัพคอเมดี้เพื่อทำโชว์

เพราะฉะนั้นมันไม่ได้เป็นเรื่องแพสชันอะไรเลย เป็นเรื่องที่มาจากความกวนตีนส่วนตัว โอกาสที่ได้ทำ แล้วก็ประกอบร่างมาเรื่อยๆ จนทุกสิ่งที่เราพอจะทำได้กับโอกาสที่เข้ามามันลงฟอร์แมตนี้เท่านั้นเลย

แล้วถ้าอย่างนั้นมันกลายมาเป็นความฝันตั้งแต่เมื่อไหร่

พอจะทำขึ้นมาแล้วมันโรแมนติกมั้ง เราก็ไปดูคอเมเดี้ยนคนอื่นๆ ดูบรรยากาศ แล้วก็โรแมนติก อยากเห็นบรรยากาศแบบนั้น ม่านแดงๆ อิฐๆ เวทีมืดๆ

แต่ก็รู้สึกว่ายุคนั้นมันมีความน่ากังวลประมาณหนึ่งสำหรับคนที่จะลุกขึ้นมาเล่นสแตนด์อัพคอเมดี้ เพราะเราไม่ใช่ดารา นักแสดง ตลก หรือคนมีชื่อเสียงที่คนจะรับรู้ว่าเรามาทางนี้ เลยน่ากลัวประมาณหนึ่ง แต่ความกลัวมันก็สร้างความกล้า ความโรแมนติกมันก็สร้างความฝัน กลั้วๆ กันไปมา เลยกลายเป็นความฝันที่เราอยากจะทำให้ความโรแมนติกมันเกิดขึ้นจริงตรงหน้า

ความฝันมันเลยไม่ใช่การจินตนาการถึงเรื่องยิ่งใหญ่อะไร ความฝันของเรามันคือเรื่องที่เรามองเห็นว่ามีโอกาสความเป็นไปได้ แล้วเราโรแมนติกกับมัน อินกับมัน มีความรู้สึกกับมันเยอะ ประกอบกับการเห็นความเป็นไปได้ออกมาเป็นความฝันที่เราอยากทำ คือสแตนด์อัพคอเมดี้เลย

นอกจากฝันอยากทำบาร์สแตนด์อัพคอเมดี้แล้ว ความฝันในวัยนี้ยังมีอะไรอีกบ้าง

ผมไม่ค่อยได้ฝันใหญ่อะไรมาก 30 วันที่แล้ว ฝันว่าคนจะเต็มร้าน เสียงหัวเราะจะโครมคราม คนจะสบถกันว่าโชว์ชั่วมากๆ แล้วเราก็จะมัวเมากันไปในโมเมนต์ที่สะใจ หัวเราะกันสุดปรอท กลับบ้านไปหมดเรี่ยวหมดแรง ฝันแบบนี้ทีละนิดๆ

จุดไหนที่รู้สึกว่าตัวเองต้องลุกมาทำสแตนด์อัพคอเมดี้คลับ

จุดที่มีเดดไลน์ (หัวเราะ)

จริงๆ แล้วมันไม่มี คือเราเล่าเรื่องนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นเล่นสแตนด์อัพคอเมดี้ว่าอยากมีคอเมดี้คลับเล็กๆ แบบนี้ ตั้งแต่ 4-5 ปีก่อนแล้ว แต่ว่าจังหวะมันก็ไม่ได้ เงินก็ไม่พร้อม คนดูก็ยังมีน้อย คนเล่นก็ยังไม่ได้มีเยอะ แต่พอถึงจังหวะที่จะต้องทำ มันคือตอนที่ทำร้านกาแฟแล้วทรงมันไม่ค่อยดี เลยเริ่มหาที่ทางใหม่ พอมาเจอที่นี่ ใจตอนแรกก็อยากย้ายร้านกาแฟมาทำตรงนี้ แต่พอมาดูสถานที่แล้วเห็นมุมนี้ (เวที) แล้วรู้สึกว่า ไอ้เชี่ย! มันน่าเล่นสแตนด์อัพคอเมดี้ว่ะ! จุดนั้นแหละ คือจุดที่ข้างในมันบอกว่า ‘มึงไม่ต้องทำร้านกาแฟแล้ว มึงทำคลับเลย’ แต่เราก็เชื่อว่ามันไม่รู้หรอกว่าจะออกมาเป็นยังไง ถ้ามีจังหวะแล้วสามารถเป็นไปได้ เราก็ชอบที่จะลุยแม่งเลย ผมชอบทำตอนที่ทุกอย่างยังไม่พร้อมมาก

ทำไมถึงเป็นคนที่ชอบทำก่อนทั้งที่ยังไม่พร้อม

ส่วนหนึ่งคงเป็นนิสัยส่วนตัว เราเชื่อว่าอะไรที่เห็นความเป็นไปได้สัก 70 เปอร์เซ็นต์ ก็เอาเลย ไม่อยากตัดสินใจช้า แล้วระหว่างทางเราจะได้แก้มันด้วย เราเชื่อว่าถ้าเรารอให้คิดทุกอย่างครบเราจะไม่ได้แก้มันบนสถานการณ์จริงที่ควรจะแก้

แล้วไม่กลัวความเสี่ยงบ้างเหรอ

สบายมากผมชอบเสี่ยง (หัวเราะ)

เรารู้สึกว่าการเสี่ยงที่จะลงมือแล้วทำงานมันไม่เป็นไร คือเราจะเห็นเส้นว่าเราจะเสี่ยงอยู่บนสิ่งที่พอรับได้ ไม่ได้ถึงขนาดว่าเปิดร้านแล้วไม่พร้อมอะไรสักอย่าง เพราะสิ่งที่เราเตรียมไว้ตอนนี้มันใกล้เคียงกับสิ่งที่เราตั้งใจไว้แล้ว

การเปิด ‘บาร์ตลก’ ที่ต้องทำให้คนขำได้ทุกวัน ก็ถือเป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก รับมือกับมันยังไง

ไม่ได้คิด ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย ผมสะใจมากกว่า คือวันที่ร้านมันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ผมนั่งตรงนี้แล้วก็สบถกับตัวเองว่า “ไอ้เชี่ยๆๆ” แม่งสนุกแน่ๆ บรรยากาศแม่งโคตรใช่ แม่งโคตรฟีล เนี่ยคือสิ่งที่คิด

วันที่จัดโชว์ที่ร้าน ส่วนตัวไม่มีอะไรตื่นเต้นเลย โคตรชัวร์ว่าคนมาแล้วเอ็นจอยแน่นอน ไม่รู้มั่นใจอะไร แต่เราเคยทำแบบนี้มาแล้วหลายครั้งเมื่อ 4-5 ปีก่อน แล้ววันนี้เราพร้อมกว่าเดิมด้วย คอเมเดี้ยนเล่นในระดับที่สูงขึ้นกว่าเดิม เพราะมีประสบการณ์จาก ‘ยืนเดี่ยว’ ที่สั่งสมมา เราเลือกคนที่มีคุณภาพ คนดูก็เริ่มพร้อมมากขึ้น เปิดรับมากขึ้น รู้จักสแตนด์อัพคอเมดี้มากขึ้น แล้วก็บรรยากาศความอบอุ่น การรับ-ส่งของคนดูกับคนเล่น เรามั่นใจว่ามันจะส่งให้ทุกอย่างมันง่าย

โดยสรุป A Katanyu Comedy Club คืออะไร

คือสถานที่ที่สร้างโมเมนต์ของการเป็นสแตนด์อัพคอเมดี้ให้กับคอเมเดี้ยนของคนไทย พอคุณมาอยู่นี่ คุณได้ดู ได้แชร์ ได้แลกเปลี่ยน ได้มีตัวตนจริงๆ ได้ใช้ชีวิตในแบบของการเป็นสแตนด์อัพคอเมดี้

หน้าตาของคอมมูนิตี้ที่อยากเห็นเป็นยังไง เป็นคนแบบไหน

อย่างงี้ไง (หัวเราะ)

ผมว่าเป็นคนที่บ้าบอ เป็นคนที่ไปสุดกับความโจ๊ก เป็นคนที่เอาจริงเอาจังกับการฟังเรื่องตลก ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนจริงจังนะ แต่เป็นคนที่เปิดรับได้ มีเอ็นเกจกับเวทีเยอะๆ เราอยากได้พลังงานแบบนั้นจากคนดู

หรืออีกอย่างคือ ‘คนชั่ว’ เราชอบพูดเรื่องนี้ว่า เวลาเราคิดเรื่องตลก มันมักจะเกิดขึ้นจากมีคนพูดเรื่องอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วอยู่ๆ ในวงนั้นก็มีใครสักคนนึงคิดเรื่องที่ชั่วที่สุดที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้วโพล่งมันออกมา ที่นี่เราต้องการให้คนเข้าใจว่าเรากำลังเสนออะไรแบบนั้น มันคือไอเดียที่เราคิดว่ามันตลก

คาดหวังอะไรกับคอเมเดี้ยนหน้าใหม่ๆ

โอ้โห ถ้าตอบง่ายที่สุดเลยนะ ผมโคตรมีความสุขเลยเวลาที่โชว์เล่นจบแล้วมีคนมาบอกเราว่าเสี้ยนเวที อยากเล่น

เราคาดหวังว่าเวทีนี้มันจะเป็นของคอเมเดี้ยนทุกคน ได้มาลองเริ่มต้นที่นี่ คนที่อยากเล่นได้ใช้เวทีนี้ ได้ฝึก ได้พัฒนา ได้เอ็นจอย ได้ใช้ชีวิต

ปกติคนส่วนใหญ่จัดโชว์ต้องอยากจัดให้มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ หรือเปล่า? แต่ทำไมกตัญญูถึงคิดที่จะลดไซส์โชว์ลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายมันเหลือเท่านี้

จริงๆ แล้วผมเริ่มทำจากร้านที่เล็กกว่านี้แล้วก็ค่อยๆ จัดงานใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใหญ่แบบโรงละคร ไปถึงใหญ่แบบยืนเดี่ยว แล้วสุดท้ายก็กลับมาเหลือแค่นี้

ก่อนหน้านี้ในตอนนั้นเราเหมือนอยู่ในวัยที่มีความทะเยอทะยาน มีความฝันที่อยากจะจุดพลุให้คนเห็นว่าเราทำได้ เราสนุกที่โชว์มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดกลุ่มคนที่กล้าลอง อยากเล่น จุดนั้นมันมีไฟฝัน มีความมุ่งมั่นที่เราอยากสำเร็จความยิ่งใหญ่อะไรบางอย่างในใจตัวเองลึกๆ แต่ว่าเมื่อมันผ่านมาแล้ว เราก็ตั้งคำถามว่า ‘แล้วไงต่อ?’

เรารู้สึกว่าเราชนเพดานหรือเปล่า เราไม่ได้เป็นสแตนด์อัพคอเมดี้ที่เล่นแล้วจะกลายเป็นซูเปอร์สตาร์ เรารู้ตัวเอง เรารู้ลิมิตความสามารถ รู้ลิมิตของเวลาที่เรามีจำกัด มีสิ่งอื่นๆ ที่จะต้องทำ มันทำให้เราเห็นตัวเองชัดเจนว่า เราไม่ได้จะไปถึงระดับที่เป็นคอเมเดี้ยนที่มีชื่อเสียงจนคนรู้จักทั้งประเทศ แต่สิ่งที่เราทำได้ดี คือทำสถานที่ให้คนอื่นมาเล่นได้ แล้วเราก็เอ็นจอยที่เห็นคนอื่นมาสนุกกับมัน

พอถึงจุดที่ยืนเดี่ยวสำเร็จขึ้นมา มีคอมมูนิตี้ มีทั้งคนเล่นและคนดูจำนวนมาก ความฝันเกี่ยวกับบาร์ตั้งแต่วันเริ่มต้นมันก็ยังคงอยู่ เพราะว่าที่เล็กๆ ที่นี่แหละที่จะบ่มเพาะให้คนใหม่ๆ สามารถมีที่เล่นได้จริงๆ มีความสุขและมีความหมายกับการเป็นสแตนด์อัพคอเมดี้จริงๆ มันคือแพสชัน คือความมุ่งมั่นที่พื้นที่เล็กๆ แบบนี้ มันตอบโจทย์กว่า คือโจทย์มันไม่ใช่ว่าเราจะมาจัดร้านเพื่อให้ร้านยิ่งใหญ่นะ แต่โจทย์มันคือจัดร้านเพื่อให้เกิดโมเมนต์ของคอเมเดี้ยนได้มาใช้ชีวิต

เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องทำใหญ่ จัดที่แค่นี้ เราขอแค่คนดูไม่กี่คน ซึ่งถ้ามันใหญ่กว่านี้ก็อาจจะไม่เวิร์ค เล็กกว่านี้ก็อาจจะยังไม่ได้บรรยากาศ เลยคิดว่าเล็กๆ ประมาณนี้กำลังช่วยให้ทุกอย่างมันส่งเสริมกัน ให้การแสดงสแตนด์อัพคอเมดี้มันเกิดขึ้นจริงและมีอย่างต่อเนื่อง ขนาดมันกำลังพอเหมาะพอดีกับการมีที่ให้เขาเล่น มีที่ให้เขาได้พัฒนาแลกเปลี่ยน และมีที่ให้เขาได้ใช้ชีวิตในแบบคอเมเดี้ยน

ให้โฆษณา 15 วินาที

ชวนมาดูแล้วกัน คนที่ยังไม่เคยลองอาจจะคิดว่า ก็คงสนุกประมาณนึงแหละ แต่อาจจะสงสัยว่าจะตลกจริงเหรอ เราว่าบรรยากาศจริงมีทั้งตลกชิบหาย กับ มีแบบที่ไม่ขำ แต่โดยมวลรวมทั้งหมดเมื่อดูจนจบโชว์แล้ว ได้ฟีลลิ่งมากกว่าดูออนไลน์แน่นอน แล้วก็ได้ใช้จ่ายวันเวลาไปกับคอเมเดี้ยนด้วย

ถ้าสแตนด์อัพคอเมดี้เป็นเรื่องที่คุณชอบ คุณมาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวได้ลองเล่นแน่นอน แต่ถ้าใครที่อยากจะหาทางเลือกใหม่ๆ ในการดูโชว์อะไรสดๆ สักอย่าง มีที่นี่ที่เดียวเลยสำหรับคอเมเดี้ยนที่เล่นภาษาไทย